No to azjatycka
przygoda dobiegła końca. Właśnie siedzimy już w samolocie do Pekinu, a
nastepnie mamy kolejny spowrotem do Frankfurtu. 20 minut temu wystartowaliśy z
lotniska z Tajpej i mamy do pokonia 2100km co zajmie nam 2 godziny i 50 minut (zabłyszczałam
tak dokładnymi danymi gdyż właśnie je podała stewardessa chińskim angielskim).
A więc od czego by tu zacząć opis 6-dniowej wycieczki dookoła wyspy. Może kilka
faktów o tym kraju. Tajwan jest osobnym demokratycznym państwem, który ma
własny ustrój, politykę, monetę itp. Jest oddalony około 150km od granic Republiki
Chińskiej. Walutą obowiązującą jest dolar tajwański. Tajwan słynie z
znakomitych masaży stóp, o czym mieliśmy okazję się przekonać oraz to właśnie
m.in. stąd pochodzi słodki owoc o nazwie liczi. Wyspa nie jest duża, aczolwiek
różnice temperatur są znaczne. Jak będzie można zobaczyć na zdjęciach, czasem
jesteśmy w zimowych kurtkach z czapkami, a czasami nawet na plaży w krótkich
spodenkach i japonkach. Rożnice wynikają przede wszystkim z tego, że Tajwan to
wyspa, a więc wpływy pobliskich wód oceanicnzych są znaczne. Poza tym
zmienialiśmy także wysokości nad poziomem morza. Udało się dojechać na wysokość
2600 m.n.p.m w Parku Narodowym Alishan, co przekracza nawet najwyższy polski
szczyt, gdzie tylko nielicznym udaje sie dostać, a my podjechaliśmy autem i
podziwialiśmy cudowne widoki chmur, który były pod nami. Powiedziałabym, że
Tajwan to takie bardziej cywilizowane Chiny. Ludzie są bardziej otwarci, mieli
odwagę zagadać, poprosić o zdjęcie z nami bądź nawet samych włosów ( tak tak,
taką prośbę usłyszała Dorota kiedy byliśmy w jednej z światyń w Kuaishan).
Najbardziej jednak utkwiły mi w pamięci miny i zachowania dzieci, które jak
wiadomo, co myślą to powiedzą bądź okażą. Kilka razy zauważyłam, że gdy tylko
przypadkowo mnie zobaczyli tymi swoimi ładnymi skośnymi ciemnymi oczkami to od
razu pojawiły się w nich przysłowiowe pięciozłotówki i śledzili mnie wzrokiem
aż zniknęłam z pola widzenia. Czasami też zaczepiły swoich rodziców bądź rodzeństwo
i onieśmielone wskazały na mnie palcem. Co jak to ale na Tajwanie nie
widzieliśmy wielu obcokrajowców. W bardziej znanych turystycznie miejscach
czasami ktoś przemknął, ale ze względu na porę zimową nie zdarzało się to tak
często. W sumie tak sobie myslę, że w żadnym miejscu gdzie byłam nie wzbudzalam
tyle sensacji białym kolorem skóry i blond włosami. Ciekawe doświadczenie. Dziś
nawet kiedy poszliśmy na chiński masaż całego ciała pani masażystka z
zaciekawieniem przyglądała się i dotykała moich i mamy włosów. I tylko mówiła:
Beautifullll! Tak więc podsumowując w wielu miejscach budziliśmy nie lada
sensację, często witali nas miłym „Hello” albo „Hi”. Ci troszkę starsi co nie
mieli nigdy do czynienia z angielskim pozostawali przy chńskim „Nichauł” (zastanawiałam
się chwilę jak to napisać w polskiej transkrypcji). Czasami robili sobie też z
nami zdjęcia i pytali skąd jesteśmy. Udało się nawet spotkać jedną rodaczkę.
Podróżując po Pekinie od czasu do czasu słyszeliśmy nasz polski język, tak jak
pisałam wcześniej dzień w dzień widzieliśmy polską grupę turystów z polskim
przewodnikiem, w kolejce po bilet na Wielki Mur Chiński spotkaliśmy dwójkę
Polaków w średnim wieku z plecakami, którzy przyjechali razem z nami chińskim
pociagiem do miejscowości Badaling. Na Tajwanie czuliśmy się dość swobodnie
rozmawiając po polsku, ale w sumie spodziewałam się spotkać się gdzieś Polaków,
bo co jak co to jesteśmy wszędzie. Podróżując po świecie nawet w najbardziej
oddalonych zakątkach świata zawsze spotykałam rodaków, np. podczas rejsów na
Alaskę, na małej wyspie na jeziorze Titicaca w Peru, w sklepie na lotnisku w
Iguazu, w Brazylii, na maleńskiej plaży w Belize no i tutaj w jednym z hosteli
na Tajwanie. W sumie to nie ja tylko mój brat wszedł akurat do hostelu gdzie mieliśmy
spać zapytać gdzie możemy zostawić auto i usłyszał kobiecy głos uczący Azjatów
polskich brzydkich słów. Grzesiek spojrzał na nią, ona na niego i powiedziała:
„Tylko nie mów, że jesteś Polakiem...” A on, że tak no i po raz kolejny mamy
dowód na to skąd wszyscy obcokrajowcy świetnie znają polskie wulgaryzmy. Nasi
rodacy ich uczą! Osobiście nie lubię tego i nie robię, gdyż nie podoba mi się
kiedy tylko mówię, że jestem z Polski to witają mnie niezłą wiązanka. O wiele
przyjemniej jest usłyszeć jakieś miłe słowa, co też mi się zdarzyło usłyszeć,
nie powiem, że nie. Przypomniało mi się, jak Marcos jeden z Brazylijczyków na
statku prosił Janusza, aby nauczył go czegoś po polsku, to Janusz jako, że
wieloletni artysta, muzyk bez zawahania powiedział „Jesteś piękna!” i muszę powiedzieć
że Marcos wypowiadał to prawie jak rodowity Polak i jakoś wybitnie utkwiło mu
to w głowie. Będzie prawił komplementy polskim dziewczynomJ
Z takich
ciekawostek kulinarnych, to jak pisałam już wcześniej jedzenie azjatyckie można
zjeść. Ja abosolutnie nie jestem wybredna i jem raczej wszystko. Wiadomo
niektóre rzeczy smakują lepiej, niektóre gorzej, ale ogólnie jem wszytsko i
staram się nie marnować jedzenia, bo wiem, że wiele osób bardzo by chciało
zjeść cokolwiek, a niestety nie ma. Tak więc rzadko zostawiam albo wyrzucam
jedzenie, bo poprostu źle się z tym czuję. Czasami nie ukrywam , jak jestem
głodna i mam ochotę na coś „konkretnego” a dostaję kapustę, ryż i zimny kurczak
to mogę trochę pomarudzić. Tutaj pewnie się śmieją rodzice, Grzesiek czy Dorota
bo wiedzą dokładnie o co chodzi. Ale do rzeczy... chciałam tu napisać o
rzeczach, które po raz pierwszy w życiu jadłam i piłam właśnie na Tajwanie...
Tak więc spróbowaliśmy ryżowe hamburgery. Tak właśnie zamiast dwóch bułkowych
połówek, mieliśmy dwa okrągłe ryżowe placki (wyglądaja jak wafle ryżowe tyle,
że są z gotowanego ryżu, taki jaki mamy w sushi) a w środku mięso i warzywa jak
w typowym hamburgerze. Do picia jest tutaj oczywście cała gama różnych herbat
oraz mleka, w tym np. mleko z papai, o smaku jabłkowym, kawowym itp. Poza tym
pije się bardzo dużo tzn. bawarki czyli mlecznej herbaty, ale jak to nazywają
inni herbaty z mlekiem. Bardzo popularna jest także Bubble Milk Tea (z ang.
bąbelkowa mleczna herbata), która jest właśnie mleczną herbatą z dodatkowymi
małymi kulkami żelowymi ( smak taki jak żelki Harribo). Dostaje się do tego
specjalną grubszą rurkę co by można wciągnąć herbatę razem z kulkami. W smaku
bardzo dobre, domyślam się, że bardzo orzeżwiające w gorące dni, gdyż pije się
to na zimno.
Inni
spostrzeżenia, do których doszliśmy podczas objazdu po Tajwanie to niewątpliwie
ilość toalet publicznych, które są na każdym kroku. Na każdej stacji metra, w
lokalnych sklepikach, tych większych Seven Eleven, Family Mart (dla porównania
są to takie jak nasze polskie „żabki” , „lewiatany” czy małe „Tesco”). Te
sklepy są dosłownie na każdym kroku i można tam załatwić prawie wszystko.
(Dorota kupiła przez internet bilet pociągowy z południa Tajwanu na północ i
gdzie mogła odebrać bilet? Oczywiście w Seven Eleven), w tym także potrzeby
fizyczne. Ponadto w każdej atrakcji turystycznej czy parkingach. I co
najważniejsze są darmowe. Podróżując cały czas autem i to w 5 osób zgodnie
stwierdziliśmy, że byśmy zbankrutowali, gdybyśmy tak musieli w każdym z tych
miejsc płacić jakąś opłatę. Zapomniałam wspomnieć, że tak jak w niektórych
krajach, tj. Ukraina czy Grecja system kanalizacyjny nie jest przystosowany,
żeby wrzucać papier toaletowy do środka, dlatego też zawsze wyrzuca się go do
śmietnika. Poza tym w wielu miejscach są tylko otwory w ziemi zamiast tradycyjnej
muszli klozetowej. W niektórych miejscach są dwie opcje a bardzo często
widziałam też malutkie muszle dla dzieci, gdzie w jednym pomieszczenu są
odpowiednie przystosowane muszle dla rodziców i dzieci. Jakoś tak szczegółowe
wzięłam się za opis załatwiania potrzeb fizycznych na Tajwanie, ale jakoś tak
mi to utkwiło w pamięci. Dużym problemem były natomiast śmietniki, których
brakuje. Często gęsto dość długo zajęło nam znalezienie śmietnika na ulicy, czy
w mieście, kiedy chcieliśmy coś wyrzucić. Jeśli chodzi o maseczki na twarz, o
których pisałam wcześniej, że bardzo wiele ludzi nosi je ze względu na duże
zanieczyszczenie powietrza w Pekinie, to usłyszałam też dwie inne wersje
dotyczące przyczyny ich zakładania. Wiele osób, które są przeziębione zakłada
je, aby nie roznosić bakterii i wirusów dookoła zarażaąc tym samym innych
ludzi. Inni zakładają je także, aby poprostu chroniła ich przed zimnem.
Dostepnę są specjalne wersje zimowe, grubsze, które zakrywając tak naprawdę pół
twarzy mogą nas trochę ogrzać.
Kilka słów na
temat chińskiego... Dla mnie czarna magia, nasłuchałam się przez całe dwa
tygodnie zarówno mandaryńskiego jak i innej odmiany tajwańskiego, których ja
oczywiście nie odróżniam. Nauczyłam się kilku podstawowych słów, typu
„Dziękuję”, „Cześć”, „Na zdrowie!” , „piwo” i „zajęte” (np. jak jesteśmy w
toalecie). Myślę, że to najważniejsze i tak niezły wynik 5 chińskich słówek.
Zdziwiona byłam, że mój brat po 4 miesiącach potrafił się dogadać w
podstawowych konwersacjach. Oczywiście przy meldowaniu się w hostelach czy
jakichkolwiek zapytaniach zaczynał pytać w języku angielskim, bo jak tylko ktoś
zdał sobie sprawę, że rozumie trochę chiński, to natychmiast następował chiński
potok słów, z którego nic nie rozumiał. Jak się dowiedzieliśmy język chiński
wcale nie jest trudny pod względem gramatyczno-leksykalnym. Cała trudność
polega na wymowie z rozróżnieniem 4 różnych tonów, które występują w języku
chińskim. Nie ma żadnej koniugacji, deklinacji czy przypadków, które są
największą trudnością w językach obcych, szczególnie słowiańskich. Całość
opiera się na nauczeniu się chińskich znaczków i zrozumienia ich różnorakich
połączeń. I dużo pozostaje w sferze powtarzania i zapamiętywania wyrazów i ich
prawidłowej wymowy. Bo jak w każdym języku, mały błąd w wymowie może mieć
ogromną różnicę w znaczeniu. Na lotnisku słyszałam jedną Europejkę mówiąca
płynnym chińskim, Polka z hostelu także znała ten język, więc myślę, że jest to
coś do nauczenia jak każda inna rzecz. Ja jednak pozostaje przy moich pięciu
słowach, których znajomość w pełni mnie zadowala.
Pozdrawiam już z
Lubina. W nastepnej relacji trochę opisu miejsc które zwiedziliśmy wraz ze
zdjęciami.
Posty
0 komentarze: